Hayat denen kısa ve dikenli mücadelede, dünyanın başımıza yıkıldığını sandığımız anlarda, hatalar yaptığımızda, ihanete uğradığımızda, aşık olduğumuzda, yalnız kaldığımızda, kaybettiğimiz ya da kazandığımızda, bunların gelip geçici olduğunu anlayamayacak kadar çaresiz olduğumuzda, bizi sarmalayan bir aile varsa yanımızda, 1-0 galip başlamışızdır hayata...
Hayata gözlerinizi açtığınız andan itibaren elinizi hiç bırakmayan, her koşulda en büyük destekçiniz, her derdinizde dermanınız olarak gönlünüzde yerini alan, varlığıyla karanlığınıza ışık, hüznünüze sevinç, derdinize derman olan, desteğini, elini hep sırtınızda hissettiğiniz, o sert ve babacan görünümlerinin altında yatan naif sevgileri ile de ruhunuzu besleyen babalarınızın “Babalar Günü” bu hafta sonu.
Kuşkusuz hepimiz severiz babamızı da bazen evin dış kapı mandalı gibidir. Evin en yalnızıdır. Bu yüzden çıkmamış mıdır “En son babalar duyar.” sözü. Ya saklanır ya yalan söylenir ya da paylaşma gereği duyulmaz. Bunda elbette babanın da suçu ve katkısı vardır ama yine de ne yapsa pek yaranamaz, yakınlaşamaz. Belki çocuklarıyla yakınlaşmak ister ama malum ataerkil kurallar, toplum baskısı, utanç duygusu, duygularını paylaşamama, genetik yapısı buna engel olur, ne sevdiğini gösterebilir ne de sevilmek istediğini çoğu zaman!
Çoğunun memleketi de belli değildir. Hani sormuşlar ya adama nerelisin, diye. O da demiş “Henüz evlenmedim.” diye. Ne ilk ailesine ne de yeni ailesine yaranamaz, arada kalır. Bu yüzden ailelerde hep dayılar, teyzeler sevilir.
Hayatta her şeyi seçme şansımız vardır: Eşimizi, işimizi, yerimizi... Kader dediğimiz döngüyü şekillendirmek, biraz da, bizim seçimlerimize bağlıdır aslında. Seçme şansımızın olmadığı tek şey ise:
Kimin evladı olarak dünyaya geleceğimizdir.
“Baba” adı ilk anlamda güç, güven, sevgi ve koruyucu anlamları çağrıştırır zihnimizde. Hayatımızda, problem çözmede başrol olmuşlardır daima. Babalar değerlerimize sımsıkı sarılıp sahip çıkmayı, toplumda örnek insan olmayı, sorumluluk bilincini aşılarken, kimi zaman katı tutumlarının aslında bizleri hayata hazırlamada ne kadar büyük rol oynadığını hep daha sonra anlamışızdır. Daima ileriyi görebilen, düşünebilen, insan yaratıcılığını ve sınırsız sevgiyi öğretip bunu yaşatmak için neye ihtiyaç olduğunu bilip görebilmeleri, vazgeçilmezliklerinin bir göstergesi olmuştur yaşanılan şu hayatta.
Bu pazar kimi için mutlulukların, kimileri için hüzünlerin, buruklukların yaşandığı bir gün olacak. Babaları hayatta olanlar için mutlulukların yaşandığı bir pazar, babaları ve evlatları hayatta olanlar bilemez bu hüznü: Babalar günü hüznü.
Babalarını kaybetmiş evlatlar tarafından yaşanan yakıcı, isyan ettirici bir acı günü olacak. Babalarını yitiren evlatlar, babalar gününde bu ayrılığın ezici ağırlığını duyarak, geçmiş günlere, anıların buruk tesellisine sığınacaklar. Babalar gününde yüzlerinde gizlemeye çalıştıkları bu hüznün altında, yüreklerinde yeniden açılıp kanamaya başlayan yaranın dayanılmaz acısı olacak. Sessizliklerinin altında gizlenen hıçkırıkları duyamayacak, dalgın bakışlarının arkasındaki gözyaşlarına ellerinizle dokunamayacaksınız. Onlar mutlu babaların, coşkulu evlatların neşesine gölge düşürmemek için bu duygularını görünmez yapacaklar.
Anne –babası hayattayken onlara yeteri kadar sevgi ve saygısını gösteremeyenler, şimdi hüzünlerinin yanına bir de “ keşke” sözcüğüyle başlayan cümleler kuracaklar. Bunların hüznüne derman bulmak artık ne yazık ki mümkün değil. Ama bu hüzünlerden anne ve babaları hayatta olan evlatların çıkaracakları dersler var. Er ya da geç ana-baba evlat birbirinden ayrılacak. Önemli olan iyi anılarla hüznü karşılamak.
Ne yazık ki hepimiz varlığında kıymetini bilmediğimiz etrafımızdakilerin kıymetini onları kaybedince anlıyoruz. O zaman da iş işten geçmiş oluyor. Anneniz, babanız hayattaysa onları sık sık ziyaret edin, sevin. Onlara sevdiğinizi belli edin. Saçlarını okşayın, yanaklarını sıkın, onlara sarılın, öpün. HENÜZ VAKİT VARKEN.
Bütün babaların “Babalar Günü” kutlu olsun.
