Dün sabah saatleriydi.
Öğrenciler okula, çalışanlar mesai saatine yetişmenin telaşı içendeydiler.
Tramvaya bindim, ite kaka ayakta duracak bir yer buldum kendime.
Bir delikanlının oturduğu koltuğunun hemen yanına dikildim.
Orta yaşlı bir bayanda yanı başımdaydı.
Normalde bizim bildiğimiz, bize öğretilen, bizden beklenen, hayatımız boyunca yapmaktan hiç gocunmadığımız davranış biçimi; Gencin yerinden kalkıp o bayana yerini vermesiydi.
Beklediğimiz olmadı… Genç umursamadı bile!
Delikanlı bizimle göz göze gelmek için önce başını dışarı çevirdi.
Sonra gözlerini ovuşturdu…
Başı ağrıyormuş gibi rol kesti.
Çantasından bir kitap çıkardı karıştırdı…
Telefonun kulaklığı ile uğraştı…
Olmadı Telefonunda bir şeyler aradı.
Tekrar dışarıda uzaklara baktı.
Rahatsız oldu ama yerini kendisinden yaşlı birine bırakma nezaketini göstermedi.
O, bu tavrıyla bizi yok sayıyor, Bizi görmemiş oluyordu aklınca.
Sadece o genç değildi ki oturan!
Çoğu yaşlı; kadın erkek ayakta yolculuk ederken, gençler umursamadan oturmaya devam ediyorlardı.
Ben bu çocukları ayıplamıyorum, suçlamakta da istemiyorum.
Bütün gençliği aynı kefeye koyup sorumsuz ilan etmek gibi hataya da düşmek istemiyorum.
Ama şu da acı bir gerçek!
Çocuklarımızı en güzel okullarda okutup geleceğin yöneticileri, iş adamları, mühendisleri, hâkimleri doktorları olarak yetiştirmek için didinirken…
Onlara saygıyı, sevgiyi, yaşlılara hürmeti, nezaketi öğretmeyi unutmuşuz galiba!
Evlatlarını donanımlı bir insan olmak için bütün imkânlarını seferber edan, maddi ve manevi hiçbir sorumluluktan kaçınmayan aileler, çocuklarına kendi öz kültürlerinin önemini hatırlatmayı akıl edememişler anlaşılan.
Şimdiki gençliğin kendilerine olan güvenlerine, başarma arzu ve isteklerine, engel tanımayan azimlerine hayranım.
Gençliğin teknolojiyi kullanma ve kavrama maharetlerini ne kadar çok önemsiyor, onları takdirle karşılıyorsam, bunca meziyetlerine rağmen yaşlısına hürmeti, büyüklerine saygıyı, kendi kültürlerini küçümsemelerini de o kadar büyük eksiklik olarak görenlerdenim.
Bizi Biz yapan kendi kültürümüzdür…
Bizi diğerlerinden ayıran dünden miras aldığımız kültürel davranış biçimlerimizdir.
Gençlerin oturduğu, yaşlıların ayakta seyahat ettiği toplu taşıt araçlarında gördüğüm bu manzaralar beni rahatsız ediyor, sizi de rahatsız ettiğine inanıyorum.
Lütfen!… Anneler babalar, öğretmenler çocuklarımıza sevgiyi, saygıyı, nezaketi hatırlatınız.
Kim olursanız olun, genç yaşlı fark etmez!
İnsanlığımızın göstergesi nezaketimizdir.
Saygı görmek istiyorsanız saygı göstereceksiniz.
